Τον ρόλο της Ρωσίας στην συριακή κρίση επιχείρησε να αναλύσει ομάδα εμπειρογνωμόνων του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών μελετών, που εδρεύει στο Λονδίνο.
Στην έναρξη του ετήσιου συνεδρίου Στρατηγικών Μελετών οι αναλυτές του Διεθνούς Ινστιτούτου κατέθεσαν τις απόψεις τους για τα κίνητρα της Μόσχας στην επίλυση της συριακής κρίσης, τα αποτελέσματα των μέχρι τώρα αποφάσεων της και τους λόγους που οδήγησαν την κυβέρνηση Πούτιν στην υιοθέτηση αυτής της πολιτικής.
Είναι γεγονός ότι μετά τις επιθέσεις με χημικά που πραγματοποιήθηκαν την 21η Αυγούστου, η Ρωσία επιχειρεί να αποκτήσει έναν πιο ενεργό ρόλο στην επίλυση του προβλήματος. Παρά το γεγονός ότι η ρωσική κυβέρνηση αρνείται πως οι επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν από τις καθεστωτικές δυνάμεις, ωστόσο με την στάση που διατηρεί ανάγκασε για πρώτη φορά τον Πρόεδρο Άσσαντ να παραδεχθεί ότι έχει στην κατοχή του χημικά όπλα. Την ίδια ώρα, ξεκινώντας από τις συνομιλίες που διεξάγονται στη Γενεύη, η Ρωσία προσπαθεί να πείσει τις διεθνείς δυνάμεις να δεχθούν μια εθελοντική παράδοση του χημικού οπλοστασίου που διαθέτει η κυβέρνηση Άσσαντ προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης.
Ο Τζον Τσίπμαν, Γενικός Διευθυντής του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών, στην τοποθέτηση του τόνισε ότι «Νομίζω ότι δύο ήταν τα βασικά κίνητρα της Ρωσίας, όχι όμως και τα μοναδικά, για την διπλωματική της παρέμβαση στην επίλυση της συριακής κρίσης. Το πρώτο ήταν η διατήρηση της αρχής της μη εμπλοκής στα εσωτερικά άλλων χωρών και το δεύτερο η προάσπιση του θεσμικού ρόλου του Συμβουλίου Ασφάλειας των ΗΕ, που προβλέπει ότι η στρατιωτική επέμβαση σε μια χώρα θα πρέπει να πραγματοποιείται με απόφαση του Συμβουλίου. Αυτοί οι δύο στόχοι είναι τόσο σημαντικοί για τις ρωσικές αρχές, που το τίμημα του να χρειαστεί να συναλλαγεί η Ρωσία με το καθεστώς Άσσαντ για την καταστροφή του χημικού του οπλοστασίου, άξιζε το κόπο για την επίτευξη αυτών των δύο στόχων».
Η Έμιλι Χοκάϊεμ, αναλύτρια του Ινστιτούτου για θέματα περιφερειακής ασφάλειας στη μέση Ανατολή, επεσήμανε ότι «ένας από τους λόγους που λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη μας τη Ρωσία, εκτός του ότι είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφάλειας και μια από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες δυνάμεις, είναι ότι έχει δώσει την εντύπωση πως επηρεάζει τον Πρόεδρο Άσσαντ και μπορεί να τον συγκρατήσει σε περίπτωση που διολισθήσει σε ποιο εξτρεμιστικές συμπεριφορές, όπως η χρήση χημικών όπλων. Εδώ η Ρωσία έχει χάσει, γιατί σύμφωνα με τις βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών, ο Άσσαντ έχει κάνει χρήση χημικών όπλων 14 φορές μέχρι σήμερα. Το ότι προσπαθεί, λοιπόν, η ρωσική κυβέρνηση να αναδειχθεί σε ρυθμιστικό παράγοντα όσον αφορά τη συριακή κρίση, είναι ένας τρόπος για να ανακτήσει επιρροή και να βελτιώσει την εικόνα της στη παγκόσμια κοινότητα, λέγοντας ότι διαθέτει αυτή την επιρροή».
Τέλος, ο Μαρκ Φιτζπάτρικ, επικεφαλής του προγράμματος αφοπλισμών στο Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών, ανέφερε ότι «Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε δύο πράγματα που έχει ήδη πετύχει η Ρωσία. Πρώτον, έκανε τη Συρία να παραδεχθεί ότι έχει χημικά όπλα και δεύτερον, να αναγνωρίσει την σπουδαιότητα της Συνθήκης για τον Αφοπλισμό των Χημικών Όπλων και να θέλει να συμμετάσχει. Ότι και να συμβεί λοιπόν με το ρωσικό σχέδιο, η Ρωσία θα πρέπει να συνεχίσει να επιδιώκει αυτό το στόχο. Αν παράλληλα, μπορέσουν οι Ρώσοι να αποκτήσουν κάποια από τα χημικά της Συρίας και να τα καταστρέψουν, θα μας φέρουν σε πολύ καλύτερη θέση από ότι είμαστε σήμερα. Αυτή θα είναι η δύναμη της Ρωσίας, αυτή θα είναι η δύναμη του Ιράν, τολμώ να πω, να επιτύχουν δηλαδή την καταστροφή ορισμένων χημικών όπλων».
Ωστόσο, η αμερικανική κοινή γνώμη είναι επιφυλακτική για τις προθέσεις τόσο της Ρωσίας, όσο και της Συρίας και αυτό που προβληματίζει τους αμερικανούς είναι το τι θα γίνει στην περίπτωση που δεν συμβεί τίποτε από όσα εξαγγέλλουν Ρωσία και Συρία, έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος και όλη αυτή η ύστατη διπλωματική προσπάθεια καταλήξει σε αδιέξοδο.
Στην έναρξη του ετήσιου συνεδρίου Στρατηγικών Μελετών οι αναλυτές του Διεθνούς Ινστιτούτου κατέθεσαν τις απόψεις τους για τα κίνητρα της Μόσχας στην επίλυση της συριακής κρίσης, τα αποτελέσματα των μέχρι τώρα αποφάσεων της και τους λόγους που οδήγησαν την κυβέρνηση Πούτιν στην υιοθέτηση αυτής της πολιτικής.
Είναι γεγονός ότι μετά τις επιθέσεις με χημικά που πραγματοποιήθηκαν την 21η Αυγούστου, η Ρωσία επιχειρεί να αποκτήσει έναν πιο ενεργό ρόλο στην επίλυση του προβλήματος. Παρά το γεγονός ότι η ρωσική κυβέρνηση αρνείται πως οι επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν από τις καθεστωτικές δυνάμεις, ωστόσο με την στάση που διατηρεί ανάγκασε για πρώτη φορά τον Πρόεδρο Άσσαντ να παραδεχθεί ότι έχει στην κατοχή του χημικά όπλα. Την ίδια ώρα, ξεκινώντας από τις συνομιλίες που διεξάγονται στη Γενεύη, η Ρωσία προσπαθεί να πείσει τις διεθνείς δυνάμεις να δεχθούν μια εθελοντική παράδοση του χημικού οπλοστασίου που διαθέτει η κυβέρνηση Άσσαντ προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης.
Ο Τζον Τσίπμαν, Γενικός Διευθυντής του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών, στην τοποθέτηση του τόνισε ότι «Νομίζω ότι δύο ήταν τα βασικά κίνητρα της Ρωσίας, όχι όμως και τα μοναδικά, για την διπλωματική της παρέμβαση στην επίλυση της συριακής κρίσης. Το πρώτο ήταν η διατήρηση της αρχής της μη εμπλοκής στα εσωτερικά άλλων χωρών και το δεύτερο η προάσπιση του θεσμικού ρόλου του Συμβουλίου Ασφάλειας των ΗΕ, που προβλέπει ότι η στρατιωτική επέμβαση σε μια χώρα θα πρέπει να πραγματοποιείται με απόφαση του Συμβουλίου. Αυτοί οι δύο στόχοι είναι τόσο σημαντικοί για τις ρωσικές αρχές, που το τίμημα του να χρειαστεί να συναλλαγεί η Ρωσία με το καθεστώς Άσσαντ για την καταστροφή του χημικού του οπλοστασίου, άξιζε το κόπο για την επίτευξη αυτών των δύο στόχων».
Η Έμιλι Χοκάϊεμ, αναλύτρια του Ινστιτούτου για θέματα περιφερειακής ασφάλειας στη μέση Ανατολή, επεσήμανε ότι «ένας από τους λόγους που λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη μας τη Ρωσία, εκτός του ότι είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφάλειας και μια από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες δυνάμεις, είναι ότι έχει δώσει την εντύπωση πως επηρεάζει τον Πρόεδρο Άσσαντ και μπορεί να τον συγκρατήσει σε περίπτωση που διολισθήσει σε ποιο εξτρεμιστικές συμπεριφορές, όπως η χρήση χημικών όπλων. Εδώ η Ρωσία έχει χάσει, γιατί σύμφωνα με τις βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών, ο Άσσαντ έχει κάνει χρήση χημικών όπλων 14 φορές μέχρι σήμερα. Το ότι προσπαθεί, λοιπόν, η ρωσική κυβέρνηση να αναδειχθεί σε ρυθμιστικό παράγοντα όσον αφορά τη συριακή κρίση, είναι ένας τρόπος για να ανακτήσει επιρροή και να βελτιώσει την εικόνα της στη παγκόσμια κοινότητα, λέγοντας ότι διαθέτει αυτή την επιρροή».
Τέλος, ο Μαρκ Φιτζπάτρικ, επικεφαλής του προγράμματος αφοπλισμών στο Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών, ανέφερε ότι «Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε δύο πράγματα που έχει ήδη πετύχει η Ρωσία. Πρώτον, έκανε τη Συρία να παραδεχθεί ότι έχει χημικά όπλα και δεύτερον, να αναγνωρίσει την σπουδαιότητα της Συνθήκης για τον Αφοπλισμό των Χημικών Όπλων και να θέλει να συμμετάσχει. Ότι και να συμβεί λοιπόν με το ρωσικό σχέδιο, η Ρωσία θα πρέπει να συνεχίσει να επιδιώκει αυτό το στόχο. Αν παράλληλα, μπορέσουν οι Ρώσοι να αποκτήσουν κάποια από τα χημικά της Συρίας και να τα καταστρέψουν, θα μας φέρουν σε πολύ καλύτερη θέση από ότι είμαστε σήμερα. Αυτή θα είναι η δύναμη της Ρωσίας, αυτή θα είναι η δύναμη του Ιράν, τολμώ να πω, να επιτύχουν δηλαδή την καταστροφή ορισμένων χημικών όπλων».
Ωστόσο, η αμερικανική κοινή γνώμη είναι επιφυλακτική για τις προθέσεις τόσο της Ρωσίας, όσο και της Συρίας και αυτό που προβληματίζει τους αμερικανούς είναι το τι θα γίνει στην περίπτωση που δεν συμβεί τίποτε από όσα εξαγγέλλουν Ρωσία και Συρία, έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος και όλη αυτή η ύστατη διπλωματική προσπάθεια καταλήξει σε αδιέξοδο.