Το Ελληνοαμερικανικό Ινστιτούτο που εδρεύει στην Ουάσιγκτον πενθεί τον Ρούζβελτ Λαρυγγάκη ο οποίος πέθανε την Πέμπτη 8 Νοεμβρίου, 2012 σε ηλικία 89 ετών. Ήταν ο πατέρας του Προέδρου του Ινστιτούτου, Νίκου Λαρυγγάκη.
Η ζωή του Ρούζβελτ Λαρυγγάκη είναι χαρακτηριστική εκείνης των Ελλήνων της γενιάς του που μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες στα μέσα της περασμένης δεκαετίας. Γεννήθηκε στην Σκόπελο και ήταν πάντα περήφανος που είχε ως πρώτο όνομα το επίθετο του αείμνηστου Αμερικανού Προέδρου Θεόδωρου Ρούζβελτ. Τα πρώτα του χρόνια τα πέρασε στην Ελλάδα όπου και έζησε την οδυνηρή εμπειρία της Γερμανικής κατοχής. Στις Ηνωμένες Πολιτείες μετανάστευσε το 1947, λίγο μετά την λήξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Τα επόμενα 15 χρόνια τα πέρασε στην Νέα Υόρκη και στις πολιτείες του Αμερικανικού Νότου, Μισισιπή, Αλαμπάμα, Τεννεσί και Γεωργία, όπου εργάστηκε σαν μάγειρας, αν και για ένα διάστημα δούλεψε επίσης και ως μαουνιέρης σε ρυμουλκό ποταμόπλοιων στον Μισισιπή. Το 1962 εγκαταστάθηκε στην Νέα Υερσέη από την οποία όμως είχε επί σειρά ετών τακτικές εξορμήσεις στην Ελλάδα. Την αγαπούσε πολύ την γενέτειρα του γι αυτό και όποτε την επισκέπτονταν, η κάθε επίσκεψη κράταγε μήνες ή και χρόνια. Όποτε γύριζε στην Νέα Υερσέη έπιανε ξανά δουλειά σε εστιατόρια. Πέρασε μάλιστα μια δεκαετία δουλεύοντας ως μάγειρας στην Λέσχη Αξιωματικών της Αεροπορικής Βάσης Μακγκουάϊρ.
Ο Ρούζβελτ Λαρυγγάκης, όπως και άλλοι συνομήλικοι του Έλληνες μετανάστες δεν απέκτησε ποτέ καμιά μεγάλη μόρφωση. Ίσα-ίσα είχε καταφέρει να βγάλει την έκτη τάξη του Δημοτικού Σχολείου. Για τούτο και αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες στον βιοποριστικό αγώνα που κατέβαλε κάθε μέρα για να φέρνει φαί στο τραπέζι της οικογένειάς του και να διασφαλίζει πως τα μέλη της είχανε πάντοτε στέγη, ένα κεραμίδι, όπως έλεγαν οι σύγχρονοί του μετανάστες. Ο μόνος στόχος τον οποίο είχε στην ζωή του ήταν να φροντίζει την οικογένειά του, το αγαπημένο ταίρι του, την Κική, με την οποία μοιράστηκε 55 ολόκληρα χρόνια και τα δύο παιδιά τους, τον Νίκο και τον Κωνσταντίνο. Ήθελε να δώσει στα βλαστάρια του μια γερή μόρφωση που ήταν πεπεισμένος ότι θα τους άνοιγε τον δρόμο για ένα πιο ρόδινο αύριο. Όπως και όλοι λίγο-πολύ οι Έλληνες μετανάστες της εποχής εκείνης ο Ρούσβελτ έκανε θυσίες ώστε τα παιδιά του να έχουν μια μέρα μια καλύτερη ζωή. Η χαρά και η υπερηφάνεια του ήταν να βλέπει τον Νίκο του και τον Κώστα του να είναι ευτυχισμένοι και να προοδεύουν.
Παρά το ότι έζησε στην Αμερική σχεδόν 60 χρόνια ο Ρούζβελτ Λαρυγγάκης ουδέποτε έχασε την αγάπη του για την Ελλάδα και ιδιαίτερα για την γενέτειρά του, την Γλώσσα της Σκοπέλου. Εκεί ένοιωθε πάντα πιο άνετα και στην Σκόπελο έλεγε πως πέρναγε τις πιο ευχάριστες μέρες της ζωής του.
Στον Νίκο και τον Κωνσταντίνο Λαρυγγάκη καθώς επίσης και στις οικογένειές τους, η Ελληνική Υπηρεσία της Φωνής της Αμερικής εκφράζει τα βαθειά της συλλυπητήρια και μαζί με την υπόλοιπη ομογένεια στις Ηνωμένες Πολιτείες συμπαραστέκεται στο βαρύ πένθος τους.
Η ζωή του Ρούζβελτ Λαρυγγάκη είναι χαρακτηριστική εκείνης των Ελλήνων της γενιάς του που μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες στα μέσα της περασμένης δεκαετίας. Γεννήθηκε στην Σκόπελο και ήταν πάντα περήφανος που είχε ως πρώτο όνομα το επίθετο του αείμνηστου Αμερικανού Προέδρου Θεόδωρου Ρούζβελτ. Τα πρώτα του χρόνια τα πέρασε στην Ελλάδα όπου και έζησε την οδυνηρή εμπειρία της Γερμανικής κατοχής. Στις Ηνωμένες Πολιτείες μετανάστευσε το 1947, λίγο μετά την λήξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Τα επόμενα 15 χρόνια τα πέρασε στην Νέα Υόρκη και στις πολιτείες του Αμερικανικού Νότου, Μισισιπή, Αλαμπάμα, Τεννεσί και Γεωργία, όπου εργάστηκε σαν μάγειρας, αν και για ένα διάστημα δούλεψε επίσης και ως μαουνιέρης σε ρυμουλκό ποταμόπλοιων στον Μισισιπή. Το 1962 εγκαταστάθηκε στην Νέα Υερσέη από την οποία όμως είχε επί σειρά ετών τακτικές εξορμήσεις στην Ελλάδα. Την αγαπούσε πολύ την γενέτειρα του γι αυτό και όποτε την επισκέπτονταν, η κάθε επίσκεψη κράταγε μήνες ή και χρόνια. Όποτε γύριζε στην Νέα Υερσέη έπιανε ξανά δουλειά σε εστιατόρια. Πέρασε μάλιστα μια δεκαετία δουλεύοντας ως μάγειρας στην Λέσχη Αξιωματικών της Αεροπορικής Βάσης Μακγκουάϊρ.
Ο Ρούζβελτ Λαρυγγάκης, όπως και άλλοι συνομήλικοι του Έλληνες μετανάστες δεν απέκτησε ποτέ καμιά μεγάλη μόρφωση. Ίσα-ίσα είχε καταφέρει να βγάλει την έκτη τάξη του Δημοτικού Σχολείου. Για τούτο και αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες στον βιοποριστικό αγώνα που κατέβαλε κάθε μέρα για να φέρνει φαί στο τραπέζι της οικογένειάς του και να διασφαλίζει πως τα μέλη της είχανε πάντοτε στέγη, ένα κεραμίδι, όπως έλεγαν οι σύγχρονοί του μετανάστες. Ο μόνος στόχος τον οποίο είχε στην ζωή του ήταν να φροντίζει την οικογένειά του, το αγαπημένο ταίρι του, την Κική, με την οποία μοιράστηκε 55 ολόκληρα χρόνια και τα δύο παιδιά τους, τον Νίκο και τον Κωνσταντίνο. Ήθελε να δώσει στα βλαστάρια του μια γερή μόρφωση που ήταν πεπεισμένος ότι θα τους άνοιγε τον δρόμο για ένα πιο ρόδινο αύριο. Όπως και όλοι λίγο-πολύ οι Έλληνες μετανάστες της εποχής εκείνης ο Ρούσβελτ έκανε θυσίες ώστε τα παιδιά του να έχουν μια μέρα μια καλύτερη ζωή. Η χαρά και η υπερηφάνεια του ήταν να βλέπει τον Νίκο του και τον Κώστα του να είναι ευτυχισμένοι και να προοδεύουν.
Παρά το ότι έζησε στην Αμερική σχεδόν 60 χρόνια ο Ρούζβελτ Λαρυγγάκης ουδέποτε έχασε την αγάπη του για την Ελλάδα και ιδιαίτερα για την γενέτειρά του, την Γλώσσα της Σκοπέλου. Εκεί ένοιωθε πάντα πιο άνετα και στην Σκόπελο έλεγε πως πέρναγε τις πιο ευχάριστες μέρες της ζωής του.
Στον Νίκο και τον Κωνσταντίνο Λαρυγγάκη καθώς επίσης και στις οικογένειές τους, η Ελληνική Υπηρεσία της Φωνής της Αμερικής εκφράζει τα βαθειά της συλλυπητήρια και μαζί με την υπόλοιπη ομογένεια στις Ηνωμένες Πολιτείες συμπαραστέκεται στο βαρύ πένθος τους.