Καλό ταξίδι Αλκέτα

Ο Ελληνισμός των Ηνωμένων Πολιτειών συνοδεύει την Παρασκευή τον θρυλικό ποδοσφαιριστή και προπονητή Αλκέτα Παναγούλια στην τελευταία του κατοικία. Ο Αλκέτας, που ως προπονητής οδήγησε την Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου της Ελλάδας στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1982 και του Μοντιάλ του 1994, έκλεισε για πάντα τα μάτια την Δευτέρα, 18 Ιουνίου στο σπίτι του, σε προάστιο της Πολιτείας Βιρτζίνια, λίγα μίλια έξω από την Αμερικανική πρωτεύουσα, Ουάσιγκτον. Ήταν 78 χρονών.

Ομογενείς προσκείμενοι στην οικογένειά του λένε ότι τον τελευταία καιρό ο Αλκέτας αντιμετώπιζε διάφορα προβλήματα υγείας. Από σύντομη συζήτηση που είχε η Ελληνική Υπηρεσία της «Φωνής της Αμερικής» με τον γιό του, Γιάννη Παναγούλια, μάθαμε ότι πριν 3-4 μήνες ο Αλκέτας είχε υποστεί ένα εγκεφαλικό επεισόδιο το οποίο όμως ξεπερνούσε σιγά-σιγά.

Την παραμονή της κηδεία του, πάνω από εκατό συγγενείς και φίλοι του Αλκέτα συγκεντρώθηκαν σε άνετο σαλόνι Γραφείου Τελετών κοντά στο σπίτι όπου πέρασε τα τελευταία του χρόνια, για να του δώσουν τον τελευταίο χαιρετισμό και να ξαναζήσουν όμορφες στιγμές της ζωής του, μέσα από φωτογραφίες που προβάλλονταν σε μεγάλη τηλεοπτική οθόνη, στημένη ανάμεσα σε ανθοδέσμες και στεφάνια.

Η χήρα του, Βάνα Παναγούλια, τα παιδιά τους Δέσποινα και Γιάννης, οι αδελφές του Σοφία και Εύα και τα εγγόνια του, Μικαέλα και Ζωή Παναγούλια βρίσκονταν πλάι στο ανοιχτό φέρετρό του σε όλη την διάρκεια της δίωρης τελετής, κι έκδηλα βυθισμένοι σε βαρύ πένθος. Ο Αλκέτας δεν φόραγε κοστούμι όπως συνηθίζεται. Ήταν ντυμένος με την φανέλα της Ολυμπιακής Ποδοσφαιρικής Ομάδας των Ηνωμένων Πολιτειών την οποία προπόνησε για την Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες το 1984. Μέσα στο φέρετρο βρίσκονταν επίσης μαζί του ένα καπέλο της Εθνικής Ποδοσφαιρικής Ομάδας της Ελλάδας και δύο κασκόλ. Το ένα κασκόλ ήταν κόκκινο με άσπρα γράμματα που σχημάτιζαν το όνομα «Ολυμπιακός», αναμνηστικό από την ομώνυμη ομάδα του Πειραιά με την οποία ο Αλκέτας κέρδισε ένα Σούπερ Κύπελλο και τρία Πρωταθλήματα. Το άλλο κασκόλ ήτανε κίτρινο κι έφερε επάνω του το έμβλημα του «’Αρη», μιας ομάδας στον πάγκο της οποίας κλήθηκε κι έκατσε τέσσαρες φορές, το 1972, το 1988, το 1990 και το 1999.

Στα πλαίσια της δίωρης τελετής έγινε επίσης ένα σύντομο μνημόσυνο κι ακούστηκαν ιστορίες από την ζωή του Αλκέτα, πως από απλός ποδοσφαιριστής στους μικρούς του Άρη Θεσσαλονίκης το 1949 κατάφερε να γίνει θρύλος και να ηγηθεί των εθνικών ομάδων τόσο της λατρευτής γενέτειράς του όσο και της αγαπημένης θετής του πατρίδας.
Ο Αλκέτας ήρθε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1962, σε ηλικία 28 ετών, αποδεχόμενος πρόσκληση της ομογενειακής ομάδας Ελληνοαμερικανικός Άτλας Νέας Υόρκης. Το οδοιπορικό του από τον Λευκό Πύργο στον Λευκό Οίκο είναι γεμάτο συναρπαστικές ιστορίες, λίγες από τις οποίες και αναφέρθηκαν από μέλη της ΑΧΕΠΑ στην τελετή της Πέμπτης. Σύσσωμο το διοικητικό συμβούλιο του παραρτήματος Αριθμός 438 της ΑΧΕΠΑ, του οποίου ο Αλκέτας ήταν επί χρόνια μέλος, παρέστη κι απέδωσε τιμές στον δικό μας μεγάλο που έφυγε.

Ο Αλκέτας Παναγούλιας ήθελε να τον θυμόμαστε με χαρά. ‘Όπως είπε ο ίδιος πριν πεθάνει: «Θέλω να αφήσω πίσω μου χαμόγελα όταν έρθει η ώρα να φύγω. Θέλω να αφήσω έναν απόηχο να πλανιέται απαλά τριγύρω μας αναβιώνοντας ευχάριστες στιγμές, γέλια, χαρούμενους καιρούς και ηλιόλουστες μέρες. Θέλω τα δάκρυα των όσων πενθούν να στεγνώσουν από τον ήλιο των ευχάριστων αναμνήσεων που θα μείνουν όταν η ζωή μου θα έχει πια σβήσει».

Ο Αλκέτας Παναγούλιας δεν ήτανε μόνον ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής και προπονητής που πέρασε στο Αμερικανικό και το Παγκόσμιο Ποδοσφαιρικό Πάνθεο. Ήτανε επίσης ένας υπέροχος άνθρωπος κι ένας μεγάλος Έλληνας.
Καλό ταξίδι φίλε Αλκέτα.