Από τον Νοέμβριο του 2004, που επανεξελέγη στην προεδρία των ΗΠΑ, ο Τζωρτζ Μπους τοποθέτησε την ανοικοδόμηση των δεσμών με τους παραδοσιακούς Ευρωπαίους συμμάχους της χώρας ανάμεσα στις προτεραιότητές του στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Ο κ. Μπους με τον πρώτο ταξίδι της δεύτερης θητείας του στο εξωτερικό ελπίζει να ξεπεραστούν οι διαφορές μεταξύ των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, ώστε να αρχίσει ένα νέο κεφάλαιο στις διατλαντικές σχέσεις.
Στην ομιλία του κατά την τελετή της ορκωμοσίας του τον περασμένο μήνα, ο πρόεδρος Μπους έκανε άνοιγμα προς τους ευρωπαίους συμμάχους της Αμερικής «Τιμούμε την φιλία σας, βασιζόμαστε στις συμβουλές σας και εξαρτιόμαστε από την βοήθειά σας», δήλωσε ο Πρόεδρος Μπους
Έτσι, λοιπόν, άρχισε η διαδικασία βελτίωσης των διατλαντικών δεσμών, μετά από δύο χρόνια τεταμένων σχέσεων, εξαιτίας της κάτω από αμερικανική ηγεσία εισβολής στο Ιράκ.
Η αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις ενέτεινε την προσπάθεια αυτή νωρίτερα αυτό το μήνα στη Γαλλία, όταν παρουσίασε το όραμα της κυβέρνησης Μπους για την νέα σχέση Ευρώπης-ΗΠΑ. «Η Αμερική είναι έτοιμη να συνεργαστεί με την Ευρώπη», είπε η κυρία Ράις, «σε σχέση με την κοινή μας ημερήσια διάταξη και η Ευρώπη θα πρέπει να είναι έτοιμη να συνεργαστεί με την Αμερική. Η ιστορία θα μας κρίνει σίγουρα όχι από τις διαφωνίες μας, αλλά από τα νέα επιτεύγματά μας.»
Το ερώτημα που τίθεται από πολλούς και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, είναι : Προς τα πού κατευθύνεται η διατλαντική σχέση; Η Ρόμπιν Νίμπλετ, που διευθύνει το ευρωπαϊκό πρόγραμμα του Κέντρου Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών στην Ουάσινγκτον, λέει ότι οι Ευρωπαίοι επιθυμούν στενή συνεργασία με τις ΗΠΑ, αλλά θέλουν η συνεργασία αυτή να βασίζεται σε ισότιμες σχέσεις και όχι σχέσεις ηγέτη και υφιστάμενου.
Από την πλευρά της, η κυβέρνηση Μπους θα ήθελε η συνεργασία αυτή να περιλαμβάνει ένα μεγαλύτερο ευρωπαϊκό ρόλο στο Ιράκ. Και ενώ κανείς δεν περιμένει δεσμεύσεις για αποστολή μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων στη χώρα αυτή, η κ. Νίμπλετ λέει ότι οι Ευρωπαίοι μπορούν να προσφέρουν άλλου είδους βοήθεια, όπως στην ανάπτυξη υποδομής, στην εκπαίδευση δικαστών και αστυνομικών και ίσως στην κατάρτιση του νέου συντάγματος.
Δύο ακόμα προβλήματα που προέρχονται από τον χώρο της Μέσης Ανατολής, επιβαρύνουν τη διατλαντική σχέση. Πρόκειται για τις προσπάθειες ειρήνευσης μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστίνιων και για πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν. Σε σχέση με το Ιράν οι Ευρωπαίοι τίθενται υπέρ της επιδίωξης διπλωματικής λύσης, ενώ η κυβέρνηση Μπους θα ήθελε να παραπεμφθεί το θέμα στο συμβούλιο ασφαλείας των ΗΕ.
Θα πρέπει να συζητηθούν επίσης τα ευρωπαϊκά σχέδια για την άρση του εμπάργκο πώλησης όπλων στην Κίνα. Όμως, όταν ολοκληρωθούν οι συνομιλίες, αυτό που θα έχει την μεγαλύτερη σημασία δεν θα είναι ο αριθμός των προβλημάτων που επιλύθηκαν, αλλά η ποιότητα γενικά των σχέσεων μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ. Όπως είπε και ο βρετανός πρωθυπουργός Τόνυ Μπλαίρ στην Οικονομική διάσκεψη του Νταβός τον περασμένο μήνα, «Αν η Αμερική θέλει ο υπόλοιπος κόσμος να συμμετάσχει στην ατζέντα της, θα πρέπει και εκείνη να συμμετάσχει στην ατζέντα των άλλων.»
Μετά από αρκετά ταραγμένα χρόνια πολιτικής αντιπαράθεσης, οι ηγέτες και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, ελπίζουν ότι το ταξίδι του προέδρου Μπους στην Ευρώπη θα αποτελέσει τη βάση για μία τετραετία στενότερης συνεργασίας. Κάτι τέτοιο δεν θα είναι εύκολο, αλλά όπως είπε ένας πολιτικός αναλυτής στην ΦτΑ, όσοι νομίζουν ότι η διατλαντική σχέση έχει στην ουσία ολοκληρώσει τον κύκλο της, την διαγράφουν πρόωρα.