Υπολογίζεται πως το ένα τρίτο των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους από το φοβερό υποθαλάσσιο σεισμό στη Νοτιοανατολική Ασία ήταν παιδιά. Παράλληλα όμως πολλά παιδιά σώθηκαν ως εκ θαύματος. Καθώς ο κόσμος συγκλονισμένος παρακολουθεί τις εξελίξεις στις περιοχές που επλήγησαν τα τσουνάμι, που στο διάβα τους σκόρπισαν το θάνατο και την καταστροφή, έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν διάφορες ιστορίες για παιδιά που σώθηκαν ως εκ θαύματος.
Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες είναι αυτή του δίχρονου Χάνες Μπεργκστρομ. Ο μικρός Χάνες εθεωρείτο αγνοούμενος. Όμως, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, εντοπίστηκε στο Ιντερνέτ από τη γιαγιά και το θείο του, οι οποίοι πήγαν αεροπορικώς στο Πουκέτ της Ταϋλάνδης και τον παρέλαβαν. Ο πατέρας του είναι σοβαρά τραυματισμένος, ενώ η τύχη της μητέρας του αγνοείται. Το μικρό παιδί δεν μπορεί φυσικά να περιγράψει τη φρικτή κατάσταση που αντιμετώπισε, όμως η ταλαιπωρία του είναι έκδηλη στο γεμάτο από τσιμπήματα κουνουπιών πρόσωπό του.
Μια άλλη περίπτωση είναι αυτή της δεκάχρονης Σοφίας Μίχλ, που βρίσκεται σε νοσοκομείο της Πουκέτ με το σώμα γεμάτο μώλωπες και κοψίματα. Οι γονείς της Σοφίας αγνοούνται. Μόνος του είναι επίσης και ένα επτάχρονο παιδάκι από τη Σουηδία, ο Καρλ Νίλσον, που βρέθηκε σε ένα βουδιστικό ναό της Πουκέτ. Η τελευταία φορά που ο Καρλ είδε τους γονείς του ήταν στο ξενοδοχείο όπου διέμεναν, το οποίο κατέρρευσε όταν χτυπήθηκε από ένα δυνατό παλιρροϊκό κύμα.
Ένας γερμανός τουρίστας περιέγραψε στους δημοσιογράφους πώς κόντεψε να χάσει τις κόρες του οι οποίες παρά λίγο να παρασυρθούν από τα θεόρατα κύματα: «Καθώς η γυναίκα μου έψαχνε στο νερό να τις βρει τις ακούσαμε να φωνάζουν: μαμά, μαμά.»
Όμως οι περιπτώσεις των παιδιών που επέζησαν είναι ελάχιστες σε σύγκριση με τις περιπτώσεις των χιλιάδων άλλων που βρήκαν τραγικό θάνατο.
Η Κάρολ Μπελαμυ της Γιουνισέφ, εξηγεί γιατί τα παιδιά είναι πιο ευάλωτα: «Τα παιδιά είναι πλησιέστερα στο έδαφος, είναι πιο αδύναμα από τους μεγάλους και δεν μπορούν να τρέξουν τόσο γρήγορα όσο αυτοί. Επίσης δεν μπορούν να πιαστούν και να κρατηθούν από κάτι για πολλή ώρα, όπως συμβαίνει με τους μεγάλους. Και φυσικά όταν παρασύρονται οι δικοί τους αυτά απομένουν έρμαια των κυμάτων.»
Η Κάρολ Μπελαμύ λέει επίσης πως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι χώρες που επλήγησαν είναι πτωχές και ότι σε ορισμένες περιπτώσεις ο μισός πληθυσμός τους αποτελείται από άτομα ηλικίας κάτω των 18 χρονών. «Παντού νεκρά παιδιά. Παντού παιδιά χωρισμένα από τους δικούς τους. Παιδιά που είδαν τα χωριά, τα σχολεία και τους δασκάλους τους να εξαφανίζονται. Σίγουρα πρόκειται για μια φοβερά τραυματική εμπειρία που θα τους ακολουθεί σ όλη τους τη ζωή.»
Για τα παιδιά που επέζησαν η Γιουνισεφ στέλνει ειδικά πακέτα που περιέχουν διδακτικό υλικό, για να μπορέσουν οι δάσκαλοι ν’ αρχίσουν να διδάσκουν, έστω και κάτω από τα δένδρα. Με τον τρόπο αυτό το Ίδρυμα των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά προσπαθεί να δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση ομαλότητας παρόλο που το ξέρει πολύ καλά ότι θα περάσει πολύ καιρός ώσπου να επιστρέψει στον ομαλό της ρυθμό η ζωή στις κατεστραμμένες περιοχές.