Με αφορμή την πρώτη επέτειο των τρομοκρατικών επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου, ο Προκαθήμενος της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας Αμερικής, Αρχιεπίσκοπος κ. Δημήτριος, παραχώρησε συνέντευξη στην Ελληνική Υπηρεσία του ραδιοτηλεοπτικού δικτύου «Φωνή της Αμερικής» για τους σταθμούς που συνεργάζονται μαζί της στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Ομογένεια στην Αυστραλία και τον Καναδά, με θέμα το νόημα της επετείου αυτής. Η συνέντευξη με τον Σεβασμιότατο συμπεριελήφθη σε ένα δεκαπεντάλεπτο τηλεοπτικό αφιέρωμα, που έκανε ο δημοσιογράφος Γιώργος Μπίστης στην επέτειο της μεγάλης αυτής τραγωδίας, το οποίο πρωτομεταδόθηκε δορυφορικά στην Ελλάδα στις 11:00 το πρωί και στην Κύπρο στις 3:00 το απόγευμα της Τρίτης 10, Σεπτεμβρίου 2000.
Ακολουθεί το κείμενο των όσων είπε ο Αρχιεπίσκοπος κ. Δημήτριος στην «Φωνή της Αμερικής»:
«Η επέτειος ενός γεγονότος με τόσο τρομακτικές συνέπειες, όχι μόνο για την Νέα Υόρκη και την Αμερική αλλά για ολόκληρο τον κόσμο, μια τέτοια επέτειος είναι πολύ φυσικό να δημιουργεί πολύ έντονα αισθήματα και πολλές βαθιές σκέψεις.
Το κυρίαρχο στοιχείο είναι ένας πολύ βαθύς πόνος για τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων που χάθηκαν, για την τραγωδία η οποία έπληξε χιλιάδες ομογενών πού έμειναν χωρίς πατέρα ή χωρίς αδέλφια και για το μέλλον των πολλών ορφανών παιδιών.
Η Ομογένεια είχε τη συμβολή της σε αυτή την πολύ μεγάλη θυσία αίματος, με πολλές οικογένειες που έδωσαν επίλεκτα μέλη. Στο μνημόσυνο μάλιστα που κάναμε την Κυριακή στον Καθεδρικό ναό είχαμε την ευκαιρία να έχουμε μερικές από τις οικογένειες αυτές.
Τα κύρια στοιχεία είναι ο πόνος, η ανασφάλεια που δημιουργήθηκε και η αγανάκτηση διότι με τρόπο βίαιο και τελείως παράλογο αφαιρέθηκε η ζωή η οποία δίνεται άπαξ σε κάθε άνθρωπο, σε εκατομμύρια χρόνια. Επομένως αυτό είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να λησμονηθεί. Παράλληλα όμως η επέτειος είναι και κάτι το οποίο μας θυμίζει την εξαιρετική αντίδραση από πλευράς των ανθρώπων εδώ, αντίδραση αγάπης, στοργής και υποστηρίξεως.
Ιδιαίτερα η δική μας η κοινότητα της Ομογένειας έδειξε εκπληκτικά όντως προσόντα, αφάνταστη γενναιοδωρία. Έκανε μια μεγάλη προσφορά, προσφορά αίματος που χρειαζόταν, προσφορά χρημάτων, προσφορά χρόνου, προσφορά συμπαραστάσεως. Δεν μπορώ να ξεχάσω τη συμβολή τις μακρές ουρές των ανθρώπων που περίμεναν έξω από τα σπίτια οικογενειών για να είναι μαζί τους, ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα, σε παγωμένες νύχτες του χειμώνα. Δεν μπορώ να ξεχάσω τη συμβολή των μικρών παιδιών τα οποία έτρεξαν και έκαναν ένα σωρό πράγματα για να μπορέσουν να συμβάλουν στα ταμεία βοηθείας. Δεν μπορώ να ξεχάσω την εφευρετικότητα των ανθρώπων για να προσφέρουν και για την ανοικοδόμηση του Αγίου Νικολάου αλλά και για την βοήθεια των θυμάτων της καταστροφής.
Επομένως αυτή η επέτειος είναι μια επέτειος θλίψεως και μνήμης ενός τερατώδους φαινομένου, της τρομοκρατικής επιθέσεως της 11ης Σεπτεμβρίου, αλλά είναι και μνήμης μια εκδηλώσεως αρχοντιάς, πίστεως, αγάπης και ευγενείας, η οποία ιδιαιτέρως χαρακτήρισε τους ομογενείς μας. Γι αυτό και τις ημέρες αυτές ζούμε με βαθιά ευγνωμοσύνη προς τον Θεό και με έντονη παράκληση να κρατήσει τις οικογένειες των θυμάτων σε επίπεδα ακεραιότητας, ειρήνης, διαθέσεως για ζωή και δημιουργία, αλλά ταυτοχρόνως να μας κρατήσει σε αυτό το επίπεδο ποιότητος, η οποία είναι έτοιμη να δώσει το παρόν όταν οι συνθήκες και οι περιστάσεις είναι σκληρές και ζητούν συμπαράσταση και βοήθεια. Είναι λοιπόν μια όχι απλώς απλή, ούτε απλώς διπλή, αλλά μια πολλαπλή η μνήμη αυτού του έτους, για την οποία είμαστε ευγνώμονες στο Θεό και είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε ώστε αυτό που χάλασε όχι απλώς να ξαναγίνει αλλά να γίνει πολύ καλύτερο τόσο στη ζωή των οικογενειών όσο και στη συγκεκριμένη ανοικοδόμηση του ναού μας του Αγίου Νικολάου, τον οποίο οραματιζόμαστε όχι πλέον σαν ένα μικρό ενοριακό ναό, όπως ήταν, αλλά σαν ένα ναό που θα είναι μια μαρτυρία πίστεως και ορθοδοξίας όχι μόνο για τη Νέα Υόρκη και την Αμερική αλλά για τον κόσμο ολόκληρο.
Και με αυτές τις σκέψεις θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες μου σε όσους μας ακούν γιατί είχα την ευκαιρία τελευταίως, με το πρόσφατο ταξίδι μου στην Ελλάδα, τη Ρουμανία και την Κωνσταντινούπολη, να δε σε όλες τις περιπτώσεις ένα τεράστιο ενδιαφέρον, μια έκφραση συμπαραστάσεως και μια αγωνία, η οποία υπάρχει και παρακαλούμε τον Θεό να υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων της πίστεως και της εθνικής μας κληρονομιάς, αλλά και γενικότερα μεταξύ των ανθρώπων όλου του κόσμου.»