Τον Πανηγυρικό της Ημέρας στην φετινή εκδήλωση της ΑΧΕΠΑ για την 25η Μαρτίου εκφώνησε η Αμερικανίδα καθηγήτρια Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης Τζόαν Μπρέτον Κόννελη. Τα κύρια σημεία του πανηγυρικού, μετέδωσε η Ελληνική Υπηρεσία της «Φωνής της Αμερικής» την ώρα που τον εκφωνούσε η κυρία Κόννελη, σε ζωντανή εκπομπή από τον χώρο της εκδήλωσης. Ο Γιώργος Μπίστης, που παρουσίασε το έκτακτο εκείνο πρόγραμμα, ανέφερε σχετικά:
H κ. Κόνελυ κάνει αυτή την ώρα ένα παραλληλισμό μεταξύ της επίθεσης εναντίον της Ακρόπολης των Αθηνών κατά τον 40 αιώνα π.Χ., και της τρομοκρατικής επίθεσης εναντίον του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στη Νέα Υόρκη στις 11 Σεπτεμβρίου.
Επισημαίνει ότι όπως κανείς δεν είχε φανταστεί στα χρόνια της Αθηναϊκής Δημοκρατίας ότι θα μπορούσε κανείς να επιτεθεί κατά των ιερών και βωμών του Άστεως, έτσι και μέχρι την αποφράδα ημέρα της 11ης Σεπτεμβρίου δεν θεωρούσε κανείς δυνατόν οτι τέτοια καταστροφή θα ήταν δυνατόν να συμβεί. Αλλά μετά την καταστροφή της Ακρόπολης το 480 π.Χ. απο τους Πέρσες, λεει η κυρία Κόννελυ, η Αθηναϊκη Δημοκρατία υπό την ηγεσία του Περικλή δημιούργησε τον Παρθενώνα. Δημιούργησε ακόμα πιο περίλαμπρους ναούς, ακόμα μεγαλύτερα μνημεία στη Δημοκρατία που ζει ακόμα στην Ελλάδα και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου. Μαζί με τον Παρθενώνα, ολες οι τέχνες πέρασαν σε περίοδο άνθισης, ενώ οι πολίτες της Αθήνας συσπειρώθηκαν απο ένα νέο αίσθημα κοινής μοίρας και αλτρουισμού.
Κατά την έκφραση της κυρίας Κόννελη: «Σε ένα κόσμο που ο κανόνας οφθαλμός αντι οφλαλμού, οδούς αντι οδόντος ήταν ο συνήθης τρόπος ζωής, η αλληλεγγύη της Αθηναϊκής Δημοκρατίας υπήρξε απολύτως αξιοθαύμαστη. Οι ομηρικοί ήρωες πολέμησαν και πέθαναν για να αποδείξουν την προσωπική τους ανδρεία και να ξεπεράσουν άλλους σε δόξα. Όμως οι Αθηναίοι ήρωες πολέμησαν και πέθαναν για να υπερασπιστούν τους συμπολίτες τους. Περιγράφοντας τον ηρωισμό εκείνων που έμειναν στην Αθήνα για να περιποιηθούν τους πάσχοντες απο το λοιμό του 430 π.Χ., ο ιστορικός Θουκυδίδης χαιρέτισε το Αθηναϊκό ένστικτο για σωστή δράση και την ύψιστη υπεράσπιση των Κοινών, και όχι των ατομικών συμφερόντων στο αντίκρισμα μιας μεγάλης κρίσης. Στην αρχαία Αθήνα, το δημόσιο συμφέρον τοποθετείτο ασφαλώς πάνω απο κάθε προσωπική απώλεια. Ενώ οι σύγχρονες Δημοκρατίες τείνουν να επικεντρώνονται σε ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες, στην αρχαιότητα η έμφασις τίθετο στο δημόσιο καλό και την βαρειά ευθύνη που συνοδεύουν το αγαθό της Ελευθερίας.»
Η κυρία Κόννελυ παρατηρεί ότι έτσι έγινε και στο «Σημείο Μηδέν» της Νέας Υόρκης. Οι πυροσβέστες, οι αστυνομικοί, οι εργάτες του λιμανιού, τα σωστικά συνεργεία, όλοι τους με αυτοθυσία έδωσαν μάχη για τη διάσωση όσων ήταν δυνατό.
Η διακεκριμένη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης παρατηρεί πως η Δημοκρατία είναι κάτι για το οποίο αξίζει να πολεμήσει κανείς και δεν θα είχε υπάρξει Χρυσούς Αιών άν οι Αθηναίοι δεν είχαν νικήσει τους Πέρσες στις μάχες της Σαλαμίνας και Πλαταιών το 479 π.Χ., μόλις ένα χρόνο μετά απο την επίθεση κατά της Ακροπόλεως. Η κυρία Κόννελη μας θυμίζει πως όταν ο στόλος του άρχισε να χάνει τη μάχη στη Σαλαμίνα, ο Πέρσης βασιλιάς Ξέρξης, που παρακολουθούσε τη μάχη απο απόσταση ασφαλείας, επέστρεψε ευσπεσμένα στην πατρίδα του. Η νεοϋορκέζα καθηγήτρια τονίζει πως 2,500 χρόνια αργότερα η Αθήνα είναι ελεύθερη και το δημοκρατικό σύστημα που μας κληρονόμησε ανθίζει τώρα ανά τον κόσμο, αν και μερικές κλειστές κοινωνίες είναι ακόμα αποκλεισμένες απο την ευλογία του κοινού καλού.
Η κυρία Κόννελη στον πανηγυρικό της χρησιμοποιεί πολύ περισσότερα λόγια για την ανάπτυξη του θέματός της από ότι χρησιμοποιούμε εμείς σε αυτή τη ζωντανή μετάδοση. Τελειώνοντας μας λεει πως στέκεται εδώ μπροστά στους ήρωες της 11ης Σεπτεμβρίου, που τιμούμε απόψε, με δέος, πολύ ευτυχής που της δόθηκε το προνόμιο να εκφράσει την εκτίμησή της, τον σεβασμό της και την αγάπη της για αυτούς τους οποίους και ευχαριστεί εκ μέρους όλων των καθημερινών πολιτών που προστατεύουν τόσο καλά. Ο λόγος της κυρίας Κόννελη κλείνει με τούτα τα λόγια: «Σας χαιρετίζω με τα ίδια τα λόγια του Περικλή, διότι το θάρρος σας, η αίσθηση του καθήκοντός σας και συνείδηση τιμής εν δράσει, μας εξευγενίζουν, μας ενδυναμώνουν και μας παρακινούν να γίνουμε καλύτεροι, λιγότερο εγωκεντρικοί και θαρραλέοι πολίτες κατά την πιό ένδοξη παράδοση των αρχαίων Αθηναίων».