Η εταιρεία έρευνας Ζόγκμπι, που εδρεύει στην Ουάσιγκτον, πριν από 2 μήνες διενήργησε δημοσκόπηση της κοινής γνώμης σε έξη Αραβικές χώρες: την Αίγυπτο, την Ιορδανία, το Λίβανο, το Μαρόκο τη Σαουδική Αραβία και τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα. Τα άτομα που συμμετείχαν στη έρευνα προέρχονταν από διαφορετικές πόλεις και γειτονίες της κάθε χώρας. Τους ζητήθηκε να σχολιάσουν θέματα όπως τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα τους, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην προσωπική τους ζωή, οι δυνατότητες οικονομικής ανάπτυξης, οι ευκαιρίες στον εργασιακό τομέα και η δυνατότητα επικράτησης ειρήνης στη Μέση Ανατολή.
Σε γενικές γραμμές οι ερωτώμενοι εξέφρασαν μεγαλύτερη ικανοποίηση για το μέλλον απ’ ότι σε ανάλογη έρευνα το 2002. Μάλιστα στο Λίβανο η ικανοποίηση και η αισιοδοξία διπλασιάστηκαν. Αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσει κανένα λέει ο Τζείμς Ράους, καθηγητής οικονομικών του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια «Ο λαός του Λίβανου,» λέει ο κύριος Ραόυς «περισσότερο από κάθε άλλο βίωσε μια παρά πολύ μεγάλη αλλαγή με το τέλος της Συριακής κατοχής. Και εκείνο που είναι καταπληκτικό και νομίζω ότι έχει ξαφνιάσει και τους ίδιους του Λιβανέζους είναι ότι δεν υπήρξαν επεισόδια βίας».
Ο κύριος Ράους συμπληρώνει επίσης ότι σε πολλές αραβικές χώρες βελτιώθηκε η υγειονομική περίθαλψη, η εκπαίδευση αλλά τα εισοδήματα των πολιτών τους. Οι υψηλές τιμές πετρελαίου, η συμφωνία ελευθέρου εμπορίου των αραβικών χωρών και καλύτερη οικονομική επαφή τη Ευρώπη , μπορεί και αυτά να συνέτειναν στο κλίμα αισιοδοξίας, καθώς επίσης και οι πολιτικές αλλαγές.
Μερικοί όμως αναλυτές εκφράζουν ανησυχία για αυτή την αισιοδοξία σε περιοχές που πλήττονται από τη βία, τις μεγάλες ανισότητες των δύο φύλων και τη οφθαλμοφανή, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση των Ηνωμένων Εθνών, έλλειψη ελευθερίας. Η Κάρεν Κρέιμερ, λέκτορας πολιτικών επιστημών στο Κολέγιο Περτσέϊς της Νέα Υόρκης λέει ότι οι πρόσφατες αλλαγές σε χώρες όπως η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία δεν ήταν επαρκείς. Γενικά, λέει η κυρία Κρέιμερ στις Αραβικές χώρες η άρχουσα τάξη διατηρεί όλη την εξουσία στα χέρια της. Η Αίγυπτος μπορεί να διενεργεί εκλογές, αλλά μόνο με κόμματα που έχουν εγκριθεί από τη κυβέρνηση, η κυβέρνησης ελέγχει την ελευθερία έκφρασης καθώς επίσης και το δικαίωμα συνάθροισης.
«Έχει σημειωθεί πρόοδος»; αναρωτιέται η κυρία Κρέιμερ. «Ναι ιδιαίτερα σε μερικές χώρες. Αλλά πρέπει να αναρωτηθούμε αν υπήρξαν οφέλη για τη πλειοψηφία του λαού. Η ελίτ της Αιγύπτου μπορεί να τα πηγαίνει πολύ καλά με τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις και τη ιδιωτικοποίηση. Αλλά οι οικονομίες ολόκληρου του Αραβικού κόσμου εξακολουθούν να κυριαρχούνται από το κράτος με όλα τα προβλήματα που αυτό ενέχει. Πιστεύω λοιπόν ότι οι οικονομικές συνθήκες είναι αρκετά δύσκολες για τον περισσότερο κόσμο».
Η κυρία Κρέιμερ καταλήγει ότι οικονομικά προβλήματα υπάρχουν ακόμη και σε πλούσιες από το πετρέλαιο χώρες όπως η Σαουδική Αραβία. Σήμερα τονίζει υπάρχει διαρκώς αυξανόμενη ανεργία στους νέους. Όμως η αισιοδοξία και η ικανοποίηση στη χώρα αυξήθηκε κατακόρυφα από το 2002. Μόνο το 9 % των Σαουδαράβων λένε ότι θα πήγαιναν σε άλλη χώρα για δουλεία, σε σχέση με το 55% στο Λίβανο.
Ο καθηγητής διεθνών σπουδών, στο Πανεπιστήμιο Αρκάντια της Πενσυλβάνια, Χαγιάτ Άλβι Αζίζ λεει ό αυτό συμβαίνει γιατί η σαουδαραβική κοινωνία είναι πολύ πιο παραδοσιακή απ ‘ότι σε άλλες αραβικές χώρες. Επίσης η μέση οικογένεια της Σαουδικής Αραβίας έχει καλύτερο επίπεδο ζωής από ότι σε άλλες χώρες της περιοχής, λόγω των υψηλών τιμών του πετρελαίου. Αναλυτές και ερευνητές αναγνωρίζουν ότι ενώ οι πολιτικές και οικονομικές αλλαγές στο αραβικό κόσμο είναι μικρές με βάση τα δυτικά κριτήρια, είναι σημαντικές για τις χώρες αυτές. Η σφυγμομέτρηση της Ζογκμπι φανερώνει ότι βελτιώσεις, μικρές ή μεγάλες φαίνεται να ενθαρρύνουν του λαούς της περιοχής. Και όπως είπε και ο καθηγητής Αζιζ είναι σημαντικό ότι αυτή η πρόοδος να συνεχιστεί, όσο αργή και εάν είναι.