Μέρος Δεύτερο του οδοιπορικού «5 + 1 Μέρες στην Ελλάδα» που παρουσιάστηκε σε έξι συνέχειες. Τα σημειώματα της σειράς είναι παρμένα από το προσωπικό ημερολόγιο του συγγραφέα και περιέχουν εντυπώσεις και παρατηρήσεις του από ένα ταξίδι που έκανε πρόσφατα στην Ελλάδα.
Η Αθήνα ήταν καθημερινά ντυμένη με τα καλά της και πάνω από αυτά φόραγε την χρυσοκέντητη ποδιά της φιλοξενίας ολόκληρη την εβδομάδα που περάσαμε κοντά της. Ο αστραφτερός ήλιος του Αττικού ουρανού μας καλημέριζε τα πρωινά στην ταράτσα του καλαίσθητα ανακαινισμένου κεντρικού ξενοδοχείου μας, του Τιτάνια, στην οδό Πανεπιστημίου ανάμεσα στις πλατείες της Ομόνοιας και του Συντάγματος, ενώ το φεγγαράκι της κοσμοπολίτικης πρωτεύουσας μας συνόδευε τα δειλινά στις εξορμήσεις που ομαδικά κάναμε στα γραφικά σοκάκια της Πλάκας και τη μαγευτική παραλία της Πειραϊκής.
Το εκδρομικό λεωφορείο, που είχε ναυλωθεί για να εξυπηρετεί τις μετακινήσεις μας, πέρναγε τακτικά μπροστά από μνημεία και άλλα αξιοθέατα του καμβά της Αθήνας, τα οποία αν και μπορεί να μη συγκινούν πολύ τους σύγχρονους κατοίκους της πόλης, που τα έχουνε συνηθίσει και ως εκ τούτου τα προσπερνούν λίγο-πολύ αδιάφορα καθώς πηγαίνουνε στις καθημερινές δουλειές τους, εν τούτοις στα μάτια της ομάδας μας από το εξωτερικό πρόβαλαν σαν σπάνια κι ανεκτίμητης αξίας δείγματα μιας λαμπρής ιστορίας και ενός θαυμαστού πολιτισμού, που μια φωνή μέσα μας έλεγε πως έπρεπε οπωσδήποτε να αποτυπωθούν στη μνήμη μας για να τα πάρουμε έτσι μαζί στις θετές μας πατρίδες και να μπορούμε, όποτε το έχουμε ανάγκη, να ανατρέχουμε στη δεξαμενή της θύμησης και να αντλούμε ένα κομμάτι από το μεγαλείο της αρχαίας Ελλάδας.
Το καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο, οι Στήλες του Ολυμπίου Διός, το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, οι καμαρωτοί Εύζωνες φρουροί του, το μέγαρο της Ακαδημίας Αθηνών και τα πανέμορφα νεοκλασικά οικοδομήματα του Αρχαιολογικού Μουσείου και του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου βρίσκονταν κατά μήκος της δεκάλεπτης διαδρομής που κάναμε δύο φορές τη μέρα πηγαινοερχόμενοι από το ξενοδοχείο μας στο Ζάππειο. Τα μάτια μας, έκδηλα σαγηνεμένα θώπευαν αχόρταγα αυτά και όλα τα άλλα αξιοθαύμαστα της διαδρομής, όσες φορές την κάναμε.
Στα λιγοστά σημεία του δρόμου που πηγαίναμε στα οποία δεν υπήρχανε ισχυροί μαγνήτες προσοχής, τα βλέμματά μας ψάχνανε να βρούνε το Λυκαβηττό, που έμοιαζε σαν να έπαιζε ένα σκερτσόζικο κρυφτούλι καθώς με το τρέξιμο του λεωφορείου μας άλλοτε τον βλέπαμε κι άλλοτε τον χάναμε, σαν σκόπιμα να κρύβονταν πίσω από τα ψηλά κτίρια. Η Ακρόπολη δέσποζε στον ορίζοντα όπως πάντα, αγέρωχα. Η επιβλητική παρουσία της ήταν μια συνεχής υπενθύμιση ότι βρισκόμασταν σε ένα τόπο μοναδικό του οποίου τα μνημεία εξακολουθούν για πάνω από δύο χιλιετίες να συμβολίζουν την πνευματική ακτινοβολία της κλασσικής Ελλάδας. Για τούτο και πολλοί συνάδελφοί μου από την Αμερική, την Κίνα, την Αυστραλία αλλά και την Ευρώπη προσέβλεπαν ανυπόμονα να την επισκεφθούν και να περιπλανηθούν για λίγο στον Ιερό Βράχο της, στα μέρη που περπάτησαν ο Περικλής, ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας κι ο Αριστοτέλης. Αλλά από ότι έδειξαν τα πράγματα, οι Ολύμπιοι Θεοί είχανε άλλα σχέδια και συνωμότησαν μεταξύ τους για να τορπιλίσουνε τα δικά μας.
Την ώρα που είχε προγραμματιστεί να επισκεφθούμε την Ακρόπολη άνοιξαν οι κρουνοί του ουρανού κι άρχισε μια νεροποντή παρόμοια της οποίας είχε μέρες να δει το κλεινόν άστυ. Απογοήτευση συνεπήρε την ομάδα, ιδιαίτερα εκείνους που δεν είχαν άλλοτε την ευκαιρία να γνωρίσουνε από κοντά τον Παρθενώνα και τις Καρυάτιδες. Μπορούσανε να φύγουνε από την Αθήνα δίχως να δούνε τα μάρμαρα αυτά τα οποία ξυπνήσανε τον κόσμο ολόκληρο στην εποχή που έμενε ακόμα σε σπηλιές και του μάθανε πως να ζει; Όμως η βαρυφορτωμένη ατζέντα των συναντήσεών μας δεν άφηνε άλλο άνοιγμα πουθενά για να προγραμματίζονταν ξανά η επίσκεψη στην Ακρόπολη. Ούτε και υπήρχε πια η δυνατότητα να ναυλωθεί άλλο λεωφορείο να μας πάει εκεί. Προς στιγμή τα εμπόδια φάνηκαν ανυπέρβλητα. Αλλά η ομάδα μας απαρτίζονταν από ανθρώπους των «μίντια», που εξ επαγγέλματος είναι προετοιμασμένοι να ξεπερνάνε αντιξοότητες. Κάποιος τρόπος θα βρεθεί μέχρι αύριο για να πάμε στην Ακρόπολη, είπε προφητικά ένας της παρέας. Όλοι οι άλλοι κούνησαν καταφατικά το κεφάλι.
Και με αυτή την κοινή αίσθηση σιγουριάς ξεκινήσαμε για το επόμενο ραντεβού μας. Ήτανε με τον Διόνυσο, τον Θεό του κρασιού, που μας υποδέχτηκε στεφανωμένος με χλωρά φύλλα κισσού και δάφνης σε μια ταβέρνα στους πρόποδες του Ιερού Βράχου. Ο Διόνυσος εκείνο το βράδυ έπεισε τους πάντες πως δικαιωματικά του ανήκουνε τα σκήπτρα της ευθυμίας, της ευδιαθεσίας, της χαράς και της καλοπέρασης.
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Σάλας
Στιγμιότυπο 1. Αφροδίτη Σάλας, τηλεπαρουσιάστρια Γκλόμπαλ Νιούζ Καναδά, Σίλια Ιπιότη, παραγωγός και παρουσιαστής Ντανς εντ Αρτς, ΗΠΑ και Ελένη Γκέητζ, δημοσιογράφος της εφημερίδας Νιού Γιορκ Τάημς, ΗΠΑ σε ταβέρνα της Πλάκας.
Στιγμιότυπο 2. Σοφία Συνοδινού, τηλεπαρουσιάστρια Τελε-1 Γαλλίας, Πέννυ Αδαμοπούλου, παραγωγός ειδήσεων Αμερικανικού τηλεοπτικού καναλιού Σι-Μπι-Ες και Λόρι Ιωάννου, αρχισυντάκτρια του επίσης Αμερικανικού περιοδικού Φόρτσουν χορεύουν Ελληνικούς χορούς στην Πλάκα.
