Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων λένε ότι οι γυναίκες υφίστανται δυσανάλογα τις συνέπειες της παγκόσμιας εμπορίας μικρών όπλων, αν και οι ίδιες ως επί το πλείστον, δεν αγοράζουν και δεν χρησιμοποιούν τέτοια όπλα. Αυτά επισημαίνει έκθεση που δόθηκε στη δημοσιότητα με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας.
Οι ιστορίες είναι το ίδιο ανατριχιαστικές και προέρχονται από πολλά μέρη του κόσμου. Μία 19άχρονη ιρακινή, πυροβολήθηκε στα πόδια από το σύζυγό της, επειδή ήθελε να ξεφύγει από την βίαιη σχέση μαζί του. Μία γυναίκα στις νήσους του Σολομώντα βιάστηκε, υπό την απειλή όπλου, από αστυνομικό διοικητή. Μαθήτρια στη Βραζιλία, έμεινε παράλυτη από σφαίρες που την έπληξαν, όταν βρέθηκε κατά λάθος εν μέσω πυρών την ώρα που γινόταν ένοπλη ληστεία.
H έκθεση, που υπογράφεται από αρκετές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η Διεθνής Αμνηστία, η Οξφαμ και το Διεθνές Δίκτυο Δράσης κατά των Μικρών Όπλων, εξετάζει δύο ανησυχητικές τάσεις και πώς σχετίζονται μεταξύ τους: την βία κατά των γυναικών και το διεθνές εμπόριο μικρών όπλων.
Η Ντενίζ Σήρλ, διευθυντικό στέλεχος της οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων «Διεθνής Αμνηστία», παραδέχεται ότι τα περισσότερα θύματα από την βία με μικρά όπλα είναι άνδρες, ειδικά νέοι άνδρες. Παράλληλα όμως υπενθυμίζει ότι το παγκόσμιο εμπόριο μικρών όπλων βρίσκεται στα χέρια ανδρών.
«Το θέμα» λέει η κα Σηρλ, «είναι ότι οι γυναίκες υποφέρουν δυσανάλογα από την βία που προέρχεται από μικρά όπλα, δεδομένου ότι σχεδόν ποτέ δεν αγοράζουν, διαθέτουν ή χρησιμοποιούν τέτοια όπλα.»
Για παράδειγμα, στη Νότια Αφρική, λέει η κα Σήρλ, μία γυναίκα σκοτώνεται κάθε 18 λεπτά από τον πρώην σύζυγο, ή εραστή της. Σύμφωνα με την έκθεση, στη Νότια Αφρική και τη Γαλλία, ένα τρίτο των γυναικών που σκοτώνεται από τους συζύγους τους, πυροβολούνται με μικρά όπλα. Στις ΗΠΑ, πρόκειται για τα δύο τρίτα.
«Όμως τα μικρά όπλα», λέει η κα Σηρλ, «δεν προκαλούν μόνο θανάτους μεταξύ των γυναικών. Με την απειλή των όπλων αυτών οι γυναίκες εκφοβίζονται, βιάζονται και δέχονται σεξουαλικές επιθέσεις στο σπίτι και γενικά στις κοινότητές τους. Ο φόβος τέτοιων επιθέσεων περιορίζει σημαντικά την καθημερινή ζωή των γυναικών σε πολλά μέρη του κόσμου, αποτρέποντάς τες από του να εργάζονται, να σπουδάζουν, ή να επιδίδονται σε άλλες σημαντικές δραστηριότητες.»
Η έκθεση συνιστά σε διάφορες χώρες να εφαρμόσουν αυστηρότερα νομικά μέτρα για το έλεγχο των μικρών όπλων και να απαιτούν ειδική άδεια από όσους θέλουν να αποκτήσουν όπλα. Προτείνει επίσης την εκπαίδευση αστυνομικών και άλλων μελών των υπηρεσιών ασφαλείας, έτσι ώστε να καταλαβαίνουν καλύτερα και να σέβονται την κατάσταση των γυναικών, αναφορικά με τα μικρά όπλα.
Η έκθεση κάνει επίσης έκκληση για την υπογραφή διεθνούς συμφωνίας για τον έλεγχο του διεθνούς εμπορίου μικρών όπλων, απαγορεύοντάς τα σε περιοχές όπου θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για εγκληματικούς σκοπούς.
Όμως, ο ερευνητής της εμπορίας όπλων της οργάνωσης Διεθνής Αμνηστία, Μπράιαν Γουντ, λέει ότι ο παγκόσμιος έλεγχός τους δεν είναι εύκολη υπόθεση.
«Υπάρχουν τουλάχιστον 40 χώρες που χρειάζονται αυστηρότερους ελέγχους», λεει ο κος Γουντ. «Αν όμως οι χώρες αυτές δεν δεχθούν ένα παγκόσμιο ελεγκτικό όργανο, δεν θα μπορέσει να γίνει τίποτε το ουσιαστικό.»
Ο κ. Γουντ λέει επίσης ότι τα 5 μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΕ, οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία, η Ρωσία και η Κίνα, είναι επίσης και οι μεγαλύτεροι παραγωγοί συμβατικών όπλων, επομένως θα ήταν δύσκολο να περιμένει κανείς ότι θα ελέγχουν τους εαυτούς τους.