Η Ανθούλα Κατσιματίδη μιλά στο Γιώργο Μπίστη για τον αδελφό της, τον Γιάννη, τον οποίο έχασε στην τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης.
Στην μνήμη του αδικοχαμένου αυτού παλικαριού της Ελληνοαμερικανικής κοινότητας, η Ελληνική Υπηρεσία της Φωνής της Αμερικής μετέδωσε τη συνέντευξη με τη δεσποινίδα Κατσιματίδη αποσπασματικά από ανοικτό στούντιο στο Σημείο Μηδέν (Ground Zero) της Νέας Υόρκης, το Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2004, στις 11:00 το πρωί, ώρα Ανατολικής Ακτής των Ηνωμένων Πολιτειών. Στην ολότητά της η συνέντευξη αυτή παρουσιάστηκε από τα στούντιο της ΦτΑ στη Ουάσιγκτον την Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου, 2004 στη 1:30 το απόγευμα, τοπική ώρα.
Το πρόγραμμα αναμεταδόθηκε στην Ελλάδα από την τηλεόραση του Αντένα, το Ράδιο ΣΚΑΙ της Αθήνας, το Ράδιο Σίτυ Ιντερνάσιοναλ της Θεσσαλονίκης, το Ράδιο Κρήτη στο Ηράκλειο και τα Χανιά καθώς και άλλους περιφερειακούς σταθμούς. Στην Κύπρο τη συνέντευξη φιλοξένησαν το τηλεοπτικό κανάλι Σίγμα και το Ράδιο Πρώτο. Το πρόγραμμα παίχθηκε επίσης από συνεργαζόμενους σταθμούς στη Βόρεια Αμερική και την Αυστραλία.
Κείμενο συνέντευξης:
Γ. Μπίστης: Ανθούλα σήμερα, τρίτη επέτειο του τραγικού αυτού κτυπήματος, είναι μια μέρα που φαντάζομαι φέρνει πιο έντονα στη θύμηση το τι έγινε τότε, στις 11 του Σεπτέμβρη 2001.
Ανθούλα Κατσιματίδη: Ο Γιάννης μου ήταν 31 χρόνων. Και δούλευε για μία χρηματιστική εταιρεία, την Cantor Fitzgerald. Δούλευε στο πρώτο κτίριο που κτυπήθηκε, στον 104ο όροφο. Και όπως όλοι ξέρουμε τώρα, δεν είχε καμία πιθανότητα, ή ελπίδα να βγει εκείνη την ημέρα. Ελπίζαμε, περιμέναμε να γυρίσει τουλάχιστον ένα μήνα ολόκληρο, γιατί πιστεύαμε πραγματικά ότι θα είναι σε κανένα νοσοκομείο, θα κτύπησε το κεφάλι του, δεν θα θυμότανε ποιος ήτανε. Είχαμε παρά πολλές ελπίδες, όπως και πάρα πολλοί άνθρωποι που χάσανε άτομα δικά τους, εκείνη την ημέρα. Μπορώ να σας πω ότι ήτανε οι χειρότερες μέρες της ζωής μου και για τους γονείς μου και για την οικογένεια μου και για τους πολλούς φίλους του αδελφού μου.
Αλλά πιστεύω ότι δεν είναι μόνο η επέτειος, που μας τα θυμίζει όλα αυτά. Κάτι που νομίζω ότι μπορεί να μη το καταλαβαίνει ο υπόλοιπος κόσμος, είναι ότι άνθρωποι που έχουνε χάσει ένα άτομο εκείνη την ημέρα, το ζούνε κάθε μέρα. Δεν χρειάζεται να έρθει η 11η Σεπτεμβρίου του 2004 για να θυμηθούμε αυτές τις άσχημες καταστάσεις, και αναμνήσεις. Εγώ τουλάχιστον, ξυπνάω και κοιμάμαι μ’ αυτή τη σκέψη.
Γ. Μπίστης: Και οι γονείς σου;
Ανθούλα Κατσιματίδη: Οι γονείς μου νομίζω ότι το σκέφτονται κάθε λεπτό της ημέρας. Τουλάχιστον εγώ δουλεύω, ασχολούμαι με κάποια άλλα πράγματα, ξεφεύγω λίγο, αλλά οι γονείς μου δεν νομίζω ότι είναι δυνατόν να ξεχάσουν ακόμη και για ένα λεπτό, το γεγονός αυτό.
Γ. Μπίστης: Και αυτό είναι κάτι άλλο στο οποίο θα ήθελα να αναφερθώ. Το γεγονός ότι έχει διοχετεύσει τις δυνάμεις σου, τώρα, στη βοήθεια άλλων ανθρώπων. Αυτό, από τη μια μεριά, απαλύνει κάπως τον πόνο σου αλλά, από την άλλη, προσφέρεις και κάτι το καλό στη υπόλοιπη κοινωνία.
Ανθούλα Κατσιματίδη : Ο Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης έχει δημιουργήσει μία υπηρεσία για την ανανέωση του χώρου αυτού και εγώ είναι υπεύθυνη για να δίνω πληροφορίες στις οικογένειες των θυμάτων. Υπάρχουν πάρα πολλά άτομα, 7.000, 8.000 άτομα που όλο αναζητούν πληροφορίες για να καταλάβουν τι έχει γίνει, τι θα γίνει, μέσα σε αυτό το χώρο που έχασαν τις ψυχές των δικών τους ανθρώπων. Οπότε, ναι βοηθάω, και πιστεύω ότι δίνω κάποια, όχι ελπίδα, αλλά κάποια βοήθεια σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Είναι όμως πάρα πολύ δύσκολο και για μένα γιατί το ζω κάθε μέρα, αυτό το γεγονός, μέσα από τη δουλειά μου. Εννοώ πως ενώ η δουλειά μου δίνει μία ικανοποίηση επειδή βοηθάω άλλους ανθρώπους είναι παράλληλα και δύσκολο αυτό που κάνω.
Γ. Μπίστης: Στερείσαι επίσης και κάποια πράγματα, κάποιες χαρές που θα σου έδινε αν ζούσε ακόμη ο Γιάννης.
Ανθούλα Κατσιματίδη: Ναι, δεν το συζητάμε. Ο Γιάννηs ήταν το καμάρι της οικογένειας. Μόνο και μόνο από τις παρέες του, απ’ τα χαμογελά του και απ’ τις πλάκες του, μας έδινε πολύ κουράγιο στη ζωή, γιατί είχαμε κάποια άλλα θλιβερά συμβάντα, και είχε συμπαρασταθεί στη οικογένεια γενικώς. Ήτανε πολύ χαμογελαστός και πολύ αγαπητός άνθρωπος. Αγαπούσε πάρα πολύ τη ζωή, αγαπούσε πάρα πολύ την οικογένεια του, τους φίλους του, είχε τόσους πολλούς φίλους. Αγαπούσε επίσης και τη Ελλάδα, τρομερά, και την όμορφη τη Νίσυρο. Θυμάμαι το τελευταίο καλοκαίρι που είμαστε μαζί, ήταν εκείνο τον Αύγουστο (του 2001) που πήγε στη Νίσυρο ν’ ανάψει ένα κερί στη Παναγιά τη Σπηλιανή, το είχε τάξει να πάει στην Παναγιά. Ήτανε απίστευτο αυτό το πράγμα. Πυρ και μανία, ανήμερα της Παναγιάς να ανεβεί, να ανάψει ένα κεράκι.
Οπότε δεν μπορούμε να μην σκεφτόμαστε το Γιάννη με τις χαρές του και τις πλάκες του. Και όχι μόνο αυτό , αλλά ήτανε και πολύ τρυφερός άνθρωπος. Μας αγαπούσε όλους. Αυτό μου έχει λείψει. Ήτανε πολύ καλός μου φίλος. Ξέρω ότι πρέπει να συνεχίσουμε τη ζωή μας, δεν μπορούμε να κάνουμε και τίποτα άλλο. Πιστεύω ότι και ο Γιάννης οπωσδήποτε θα ήθελε να ζήσουμε τη ζωή μας με χαρά και με ελπίδα γιατί ήτανε τέτοιος άνθρωπος, είχε τέτοιο χαρακτήρα.
Οπότε αυτό προσπαθώ να κάνω προς τιμήν του να ζήσω, όσο πιο καλά και όσο πιο ελεύθερα και όσο πιο χαρούμενα μπορώ.
Γ. Μπίστης: Και είμαι βέβαιος ότι αν βρίσκονταν κάπου και μας άκουε αυτή τη στιγμή, θα ένοιωθε και αυτός πολύ υπερήφανος για την αδελφή του γιατί πραγματικά Ανθούλα έχεις κάνει πάρα πολλά πράγματα, τόσο εσύ όσο και η οικογένειά σου. Έχετε περάσει ένα πολύ μεγάλο δράμα στο οποίο, να είσαι βέβαιη ότι όλοι εμείς που σας έχουμε γνωρίσει συμπαραστεκόμαστε και θα συνεχίσουμε να συμπαραστεκόμαστε. Θερμά συγχαρητήρια για το έργο σου και σου εκφράζουμε τα βαθύτατα συλλυπητήρια μας και πάλι.
Ανθούλα Κατσιματίδη: Ευχαριστώ.
Σημείωση σύνταξης: Η Ανθούλα Κατσιματίδη έχει δημιουργήσει ένα ίδρυμα στη μνήμη των δύο αδελφών της που έφυγαν πρόωρα από τη ζωή. Ονομάζεται The Johnny and Mikey Katsimatides Foundation for Life. Για περισσότερες πληροφορίες η ηλεκτρονική διεύθυνση του ιδρύματος είναι www.jamfoundation.org. Μπορείτε να συνδεθείτε με την διεύθυνση αυτή σε κομβο που βρίσκεται στα δεξιά της σελίδας μας.
